वेडं पाखरू

जग किती निष्टुर असतं
निष्पाप पाखरालाही छळतं...

उंच उड़ण्याचे स्वप्न्न त्याचे असते
पण अचानक नियती त्याचे पंखच कापते...

इतकचं काही त्याचे दुर्दैव नसतं
बिचा-याचं मग घरटंही हरवतं...

गरज असते त्याला थोड्याशा दिलाश्याची
पण पदरी पड़ते अवहेलना सा-यांची...

ना कळे त्याला कसं जगावं
दू:ख आपलं कुणाला सांगावं...

हळूच मग एक दिवस वेडं सावरू पाहतं
खोटं खोटं ते हसूही लागतं...

मनातला सल लपवू ते पाहतं
ह्रदयातली कळ एकटच सोसतं...

किती पाहशील रे देवा त्याची परीक्षा
कधी रे संपेल त्याची ही शिक्षा...

मारू देतना त्यालाही उंच भरारी
चाखु देतना त्यालाही जीवनाची खुमारी...

होईल तेही मग खूप आनंदी
घेईल भरारी तेही छान स्वच्छंदी...